Schneller Leucotropin

De belofte druipt af van dit prachtig vormgegeven reclame-inlegvel in het NTvG. Het is dan ook boeiend om te lezen hoe dit Duitse geneesmiddel tegen pijnlijke jichtaanvallen (sneller en effectiever dan morfine) op 24 juni 1925 in het NTvG wordt besproken: “Als wat B. Mendel in de Deutsch med. Wochenschrift, No. 17 van 25 April 1925 mededeelt omtrent de werking van leukotropine (werkzame stof Acidum Phenylocinchoninicum) ook slechts voor de helft bij nader onderzoek wordt bewaarheid, dan zouden wij daarin een der zegenrijkste middelen moeten zien, die ooit in de geneeskunde zijn gevonden... leukotropine een polytroop geneesmiddel is tegen acute ontstekingen van de meest verschillende oorzaak ...Tenslotte nog dit: leukotropine is volmaakt ongevaarlijk...” Helaas blijkt al snel dat het zogenaamde ‘wondermiddel’ wel degelijk ernstige bijwerkingen kan hebben in de vorm van ernstige geelzucht en zelfs dodelijke acute leveratrofie, maar het zal tot de jaren vijftig duren voordat het middel uit gebruik raakt. Dit cyclische patroon zien we bij veel geneesmiddelen. Eerst worden ze begroet als nieuwe, haast wonderbaarlijke oplossingen voor therapeutische problemen. Daarna breekt een kritische fase aan met de nadruk op bijwerkingen en teleurstellingen. Vervolgens raken ze uit de mode of vinden ze een specifiek gebied voor rationeel therapeutisch gebruik.